Bawarczycy, Frankowie, Szwabi, Saksończycy, Westfalczycy, Nadreńczycy, Branderburgczycy, Pomorzanie i nie tylko oni zamieszkują ziemie na zachód od Odry i Nysy Łużyckiej. Są Niemcami... ale jacy są. Czy tacy sami?
Autor spisuje doświadczenia gromadzone przez ponad trzydzieści lat bezpośredniego obcowania z Nimi. Są wspomnieniem, a jednocześnie reportażem zaczynającym się w sierpniu 1939 roku, a kończącym... tę decyzję pozostawia autor Czytelnikom. By im to ułatwić prowadzi po różnych miejscach, różnych sytuacjach czasami zawiłych, czasami zabawnych, a czasami smutnych, jednak zawsze interesujących. Jest opowieść o pysku gestapowskiego psa, wszystkich siłach dla frontu, pociągach pod nadzorem, czy ewakuacji prosiaka. Wędrujemy wspólnie po Łużycach, poznajemy obozowego specjalistę, ponumerowanych robotników i zaskakujący zwrot dzieł Kolberga.
Świat okazuje się mały, gdy czytamy o Polakach w muzeum w Bochum, o tym jak autor trafia na ślad kuzyna w opowieści uratowanego mężczyzny z więzienia niemieckiego w Busku na Kielecczyźnie. Słuchamy hymnów pochwalnych na największej budowie Berlina - placu Poczdamskim, który powinien być placem Polskim ze względu na ocenę pracujących tam naszych rodaków.
W czasie wędrówek, w spotkaniach, rozmowach i gromadzonych opiniach jest próba odpowiedzi na pytanie jacy są Niemcy. Czy tacy jakich autor poznał w latach okupacji, czy tacy jakimi byli jego sąsiedzi w Bonn, czy Berlinie? Czy można wyobrazić sobie czterokilometrowy budynek, w którym wszystko odbywało się na gwizdek? Co sądzi młodzież, a co dorośli o bunkrach? Czy pokutuje nostalgia, za tym co było, a nie istnieje? To tylko niektóre szczegóły książki bogato ilustrowanej zdjęciami.
UWAGI:
Bibliografia na stronach 321-322. Oznaczenia odpowiedzialności: Jerzy Tepli.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jan Nowicki ; [projekt graficzny i opracowanie Klaudyna Banasz ; fotografie Jerzy Giergielewicz, Eugeniusz [>>] Gołembiewski, Joanna Grela i inni, oraz ze zbiorów prywatnych autora.]
Poruszająca opowieść o marzeniach, których nie zniszczy nawet piekło na ziemi.
Lata 30., Czechosłowacja. Zuzana dorasta otoczona muzyką. Sielankowe dzieciństwo przerywa zajęcie jej kraju przez nazistów. Jako Żydówka staje się osobą niepożądaną, której po kolei odbiera się wszystko, co kocha.
Razem ze swoją rodziną trafia do kolejnych obozów. W Auschwitz po raz pierwszy staje się numerem, odbiera się jej prawo do człowieczeństwa. Głoduje. Patrzy, jak odchodzą kolejne bliskie jej osoby. Walcząc o jedzenie w Bergen-Belsen, odmraża sobie ręce, które już nigdy nie będą w pełni sprawne. Jest świadkiem największego okrucieństwa w dziejach. Jej jedynym talizmanem jest muzyka, która przypomina jej, że świat może być piękny.
Niezwykła historia światowej sławy klawesynistki Zuzany Růžičkovej, opowiedziana przez bohaterkę w ostatnich tygodniach jej życia. Piękna opowieść o muzyce, miłości i przetrwaniu.
UWAGI:
Na okładce : Prawdziwa historia kobiety, która dzięki muzyce przetrwała piekło trzech obozów. Na stronie tytułowej błędny rok wydania 2020. Bibliografia [>>] na stronach 393-[394]. Oznaczenia odpowiedzialności: Zuzanna Růžičková, Wendy Holden ; przekład Ewa Borówka.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Morderstwa i woń migdałów to jednocześnie zbiór tekstów Camilli Läckberg, jej portret autorki, a także kurs pisania powieści. W książce znajdziesz mini powieść Zamieć śnieżna i woń migdałów oraz trzy niepublikowane dotąd nowele: Kawiarnia wdów, Sen o Elisabeth i Elegancka śmierć. Druga część, biograficzna, to autoportret królowej kryminału, w którym Läckberg opisuje historię swojej kariery. Począwszy od dzieciństwa w rodzinnej Fjällbace, przez studia w Wyższej Szkole Handlowej w Göteborgu, aż po kurs kreatywnego pisania, który dostała w prezencie na urodziny. Właśnie podczas tego kursu wymyśliła fabułę Księżniczki zlodu. Sukces książki sprawił, że uwierzyła w siebie i napisała kolejne. Publikację zamyka krótki kurs pisania powieści autorstwa samej Camilli, a także wybrane fragmenty jej bloga, będącego jednym z najpopularniejszych w Skandynawii.
Kim byli osadnicy Ziem Zachodnich? Skąd przybyli i czy opuścili swoje rodzinne strony dobrowolnie? Co zastali w pierwszych powojennych latach na "Polskim Dzikim Zachodzie" i kiedy zaczęli nazywać to miejsce nowym domem? Niniejsza antologia zawiera wybór wspomnień naocznych świadków tamtych dni, które wysłane zostały na konkurs na najlepsze pamiętniki osadników ogłoszony przez Instytut Zachodni w Poznaniu w 1956 roku. Większość z nich nie została wówczas dopuszczona przez cenzurę do druku z powodu ich krytycznego tonu i otwartości, z jaką zostały napisane. Unikalny charakter zamieszczonych tu tekstów daje wgląd w życie codzienne ówczesnych osadników z perspektywy nauczyciela, burmistrza, urzędniczki, rolnika, gospodyni domowej i innych. Po często traumatycznych przeżyciach wojennych i przymusowej migracji ludzie ci zostali skonfrontowani z niemieckim dziedzictwem kulturowym, zmuszeni byli zadomowić się i oswoić obcy im krajobraz. Ich fascynujące opowieści ubarwiają liczne fotografie, a obszerne wprowadzenie kreśli tło historyczne, okoliczności powstania pamiętników oraz kwestie kultury i polityki pamięci. Beata Halicka jest kulturoznawcą, profesorem Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Polsko-Niemieckim Instytucie Badawczym w Collegium Polnicum w Słubicach, a także profesorem gościnnym uniwersytetów w Calgary, Chicago i El Paso. Wykłada historię kultury Europy Środkowo-Wschodniej na Europejskim Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Jest autorką pięciu monografii i licznych artykułów oraz redaktorem prac zbiorowych. Jksiążka Polski Dziki Zachód ła się z dużym zainteresowaniem w Polsce i w Niemczech. Zajmuje się zagadnieniami migracji przymusowych w XX wieku, nacjonalizmem, stosunkami polsko-niemieckimi, problematyką tożsamości na pograniczach oraz kwestiami kultury i polityki pamięci.
UWAGI:
Mapy na wyklejkach. Indeks. Tekst częściowo tłumaczony z niemieckiego.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
